eksperymenty

Eksperymenty – póki co – nieudane.


Zawsze kręciły mnie duże sztuki, odkąd zaczęłam rzeźbić. Wielkość pieca mnie hamuje – postanowiłam zrobić coś dużego i wypalić w piecu papierowym. Niestety, po kilkugodzinnej zabawie z konstrukcją, po zrobieniu gliny włóknistej (dodanie celulozy – w tym wypadku papierowe tekturki po jajkach, namoczone na noc i zmiksowane), po posmarowaniu konstrukcji pierwszą i drugą warstwą błota gliniano-włóknistego, zorientowałam się, że użyłam gliny gładkiej, zamiast szamotowej. Pomyliłam worki. Nie wiem, jakim cudem nie spostrzegłam się wcześniej. Rezultat byłby taki, że półtorametrowa rzeźba wypalana żywym ogniem potrzaskałaby w tysiącach miejsc, po prostu rozniosłoby ją w proch i pył. Zatem dzisiejszy dzień rozpoczęłam od spłukania z konstrukcji tego, co pieczołowicie na nią naniosłam wczoraj. Wyglądałam, jak gliniano-włókniste przedłużenie rzeźby. Oczywiście zdeformował się z lekka mój zamysł, ale nie przywiązuję do tego tak wielkiej wagi, jak wczoraj – działanie “wypalana żywym ogniem rzeźba ceramiczna” odkładam na półkę – “eksperyment”. Dziś zaleję wodą glinę z szamotem, jutro zmielę i zmieszam z pulpą papierową. Czy po wypale nie spęka przez dodatek gliny włóknistej? Zobaczymy. Nie ma na ten temat nic w podręcznikach, nie ma nic w sieci. Najgorsze, że żeby się przekonać, muszę czekać. Pewnie z 10 dni, od dzisiaj. Co by wyschło.
Następne nieudane eksperymenty, to wypały raku w piecu c.o. Szkliwo się najwyraźniej spala, nic kolorowego  nie zostaje na przedmiotach, część szkliwa się złuszcza do gołej gliny. Why?
Za to nauczyłam się robić gwizdki. Jeden poległ w piecu, rozerwało go, zupełnie nie wiem dlaczego.
Ogólnie – poznaję cienie tego zawodu. Może zbyt mało wiedzy, praktyki, żeby uzyskiwać przewidywalne efekty. Mój ogromny zapał zderza się z mizernymi rezultatami. Czy naprawdę muszę być stara, siwa i pomarszczona, żeby być doświadczonym ceramikiem? Poza tym chodzę brudna, mam poszarpane paznokcie i skóra mi pęka na rękach. A mój towarzysz życia proszony o zakup niespodzianki (z okazji dnia kobiet), który miałby świadczyć o jego do mnie miłości, pyta: :”To worek gipsu Ci kupić?”. Poza tym, ciągle nie mam aparatu godnego mych prac, potrzebuję dwustu cegieł szamotowych i w ogóle chyba to rzucę.


Z plusów – glina włóknista jest idealna do toczenia. Można uzyskać milimetrowe ścianki, no rewelacja!
Plus drugi: zorientowałam się, że toczę jak leworęczna, przy kierunku obrotów dla praworęcznych, zmiana obrotów sprawiła, że wychodzą mi fajne, równe naczynia. Dlaczego toczę jak leworęczni i jest mi z tym super – nie mam pojęcia.