Gliniany gwizdek ceramiczny na wodę “Dmuchawce”

Opis

Gliniany gwizdek ceramiczny na wodę to świetna zabawka dla dzieci i dorosłych i prawdziwa gratka dla kolekcjonerów. Wiemy, że kolekcje glinianych ptaszków sięgają czasem tysięcy sztuk!!

Dlaczego warto kupić nasz gliniany gwizdek ceramiczny? Kolekcjonerzy zapewne docenią unikalny charakter naszych ptaszków: każdy gliniany gwizdek ceramiczny wykonany jest ręcznie, dekorowany innym wzorem. Malujemy je farbami podszkliwnymi i wypalamy w wysokiej temperaturze, co nadaje niezwykłą odporność zarówno dekoracji, jak i samym gwizdkom.

Jak używać?

Gliniany gwizdek ceramiczny trzeba napełnić wodą mniej-więcej do miejsca wygięcia ogonka a potem dmuchać, cieszyć się feerią dźwięków i próbować uzyskać jak najszerszą gamę dżwięków.  W zależności od tego ile wody użyjemy, a także od mocy naszego podmuchu i konta nachylenia ptaszka względem poziomu wody uzyskamy różne rezultaty. Zakrycie otworu w główce również będzie miało wpływ na wygrywaną melodię. To naprawdę świetna zabawa, nie tylko dla dzieci

Dla zainteresowanych jeszcze krótki rys historyczny przygotowany przez Kolekcjonerkę Basię, której przepiękną kolekcję gwizdków można odwiedzić w wirtualnym Muzeum(klik):

Gwizdki ceramiczne należą do grupy aerofonów, czyli dętych instrumentów muzycznych, w których dźwięk powstaje wskutek drgań słupa powietrza w korpusie piszczałki.

Już w starożytności znane były aerofony wszystkich typów także gwizdki gliniane i okaryny. Gwizdek jest jednym z najstarszych instrumentów muzycznych. W jednej z symfonii Schumanna (tzw. Toy Symphonie) użyte zostały gwizdki, jako instrument.

Pierwsze gwizdki wykonywano z kości ptaków potem zaczęto wykonywać je z gliny.
Najstarszy ceramiczny gwizdek w Europie Zachodniej został znaleziony w Holandii. Jest to gwizdek z 17 wieku. Jest to gwizdek na wodę.
Pierwsze gwizdki miały prostą formę ptaszków, miało to związek oczywiście z wydawanym dźwiękiem. Bardzo stare gwizdki nie były malowane ani szkliwione.
Gwizdek jest również ludową zabawką dźwiękową. Tego typu zabawki spotykało się najczęściej na wsiach. Sprzedawano je często na festynach i odpustach.

Gwizdki były kiedyś wyrabiane przede wszystkim przez garncarzy przyuczających się do zawodu, później stały się coraz bardziej popularne wśród artystów ludowych i artystów zajmujących się sztuką ceramiczna.
Gwizdki należą do tzw. galanterii ceramicznej.
W Polsce najbogatszą tradycję mają gwizdki we wschodniej części Polski południowej.
Na świecie kraje z tego typu bogatą tradycją to m.i. Egipt, Rosja, Ukraina, Peru, Meksyk, Boliwia, Chiny, Rumunia, Węgry.

* Źródło informacji o historii gwizdka to:
– storna internetowa Muzeum Etnograficznego w Rzeszowie
– strona internetowa Muzeum Śląska Opolskiego
– strona internetowa http://www.thepotteries.org , artykuł napisany przez Graga Schelkun z USA